Weer ziek geworden en tropisch heet in Mauritanie

Hey,

Papa en mama:
We hebben in heel Mauritanie geen bereik gehad en bovendien heeft mijn oude Nokiaatje de hitte niet overleefd. Dat is de reden waarom ik zolang niet heb gebeld. Het is nog maar een 1 week tot Dakar. Als ik jullie niet meer spreek: Maandagmiddag om 12.15 arriveer ik in Brussel.

Nooit te vroeg juichen. Ik ben in Dakhla, amper nadat ik het vorige berichtje had verstuurd weer ziek geworden en dat heeft me de zege gekost.
John was zo aardig weer volle bak te racen toen ie hoorde dat ik niet goed was. 2 dagen geleden had ie me nog de hand geschud en gefeliciteerd met de overwinning. Maar ja, het zij zo. Ik zat achter de PC in een superslecht internetcafe aldaar toen ineens een koude rilling over mijn rug ging. Ik wist meteen dat het niet goed zat. Die nacht heb ik me zo ontzettend slecht gevoeld, dat ik bijna zeker wist dat ik de dag erna de bus zou nemen. Die ochtend voeld ik me allesbehalve goed. Ik had Wilbert al gezegd dat ik niet zou fietsen. Toch heb ik, zonder na te denken en tegen beter weten in, mijn fietskleren aangetrokken en voordat ik het wist zat ik met pap in mijn benen op de fiets. De eerste 30 km waren tegen de wind in, aangezien Dakhla op een soort uitsteeksel ligt en we dezelfde weg dus terug moesten fietsen als heen. Elke pedaalslag deed pijn en de vorige keer was ik nog zieker geworden toen ik ook gewoon heb doorgefietst terwijl ik eigenlijk plat had moeten liggen. Ik zag het dus absoluut niet zitten om zo 150 km te fietsen. Bovendien was ik duizelig en had ik moeite om op de weg te blijven. Dankzij Kevin, Matthew, Arnoud, Rik en met name Liset die als een soort moeder voor me diende heb ik weer een overwinning op mezelf geboekt door ook deze dag gewoon uit te rijden. Ik wil via deze weg in het bijzonder Liset bedanken die me tijdens de lunch nog net niet voerde en op het einde zelfs m'n tent opzette. Bijna vergeten: ik heb die dag ook nog mn hele broek volgescheten bij een tankstation waar we wat hebben gedronken. En weer bood iemand hulp. Onze geweldige kok Rudy bood soelaas. Ik mocht zijn broek van hem lenen en Rudy zelf? Hij wikkelde gewoon een van de beachvlaggen voor zn edele delen.

De dagen erna voelde ik me al gelukkig al snel beter. De mooiste Desert camp locatie was 1 dag voor we grens naar Mauretanie zouden passeren. We lagen pal voor een geweldige zandheuvel, echt prachtig. Het uitzicht boven op de zandberg was indrukwekkend en het is duidelijk te zien dat de wind vrij spel heeft hier in de Sahara. Diezelfde wind heeft ervoor gezorgt dat ik al een week met een bril oploopt van dik 40 jaar oud. Er is namelijk behoorlijk wat zand in mijn ogen gewaaid en in combinatie met lenzen is dat behoorlijk pijnlijk. Gelukkig kon ik van Kees zijn bril lenen.

Na eerst te hebben uitgescheckt bij de Marokkaannse grens was het 5 km onverhard fietsen in niemandsland alvorend we de groene boog met Islamique Republique de Mauritanie passeerden. Het ging allemaal vrij soepel en na een halfuur wachten in de zon die alsmaar heter werd mochten we onze weg vervolgen.
Het werd heter en heter en de wind hadden we vol tegen. We trokken weg van de kust meer landinwaarts. Na de lunch steeg het kwik zelfs tot 45 graden. En dat heb ik nog nooit meegemaakt zo heet. De kms die volgden waren verschrikkelijk: continu zand in je ogen, wind tegen en dan nog die brandende zon. Na 95 meeslepende kms kwam ik aan bij de truck. Vlakbij lag een waterbuffer waar heerlijk water uitkwam. Ik heb het zelfs gedronken zo lekker. Onvoorstelbaar, in zo'n arm land zo'n lekker water.
De dagen erna ook warm, rond de 40 graden maar niet meer zo heet als de eerste dag in Mauretanie. Mauretanie is uitgestorven. Het is een en al zand, zand en nog eens zand. Hier en daar wat primitief in mekaar gebouwde houten hutjes met tentenkampen. Volgens mij zijn het nomaden, maar door door de enorme droogte zijn de meeste mensen naar Nouakchott, de hoofdstad van Mauritanie, getrokken. Want er valt amper te leven in de Sahara, zoveel is duidelijk. Heel soms, kun je in een van die houten hutjes wat drinken kopen. Maar verwacht geen koud blikje cola uit de koelkast. Want ook energie is schaars hier. Verder hebben we het 2 dagen zonder brood moeten doen, simpelweg omdat er in de wijde omtrek geen winkel was waar je brood kon kopen.

Ik stop ermee.
Over 2 dagen Senegal. Het land van de muggen, weer andere tegenstanders. En...het onverharde stuk moet ook nog komen. Ik heb er weer zin, als ik maar fit blijft, dan kom ik vanzelf wel in Dakar!!

Groeten Bob