Internationale Mainfrankentour

Na het zien van de hoogteprofielen van deze 3-daagse etappewedstrijd door het Duitse Frankenland kon ik een glimlachje niet onderdrukken. Het leken heuse cols, wel 7 km klimmen. Het zou een veldslag worden, zoveel was zeker. Een massasprint? “Haha, nee nooit” zei onze ploegleider Paul Lacroix. Maar schijn bedriegt. Die ‘cols’ waren eigenlijk niet meer dan speldenprikken. Één, hooguit 2 km klimmen, altijd meteen gevolgd door een afdaling, waardoor eventueel geloste renners makkelijk konden terugkomen.

De etappewedstrijd startte met een proloog over 6 km. Ik startte als een-na-laatste renner van het hele veld, om 20.00 uur ’s avonds, op mijn gewone fiets met opzetstuurtje. Ik had totaal geen verwachtingen, want voor mij was het allemaal de eerste keer. Ondanks dat ik geen ervaring had met het rijden van een proloog, niet op een tijdritfiets reed en 6 km vlammen nou niet echt mijn ding was, eindigde ik als 38ste in de middenmoot. Het verschil met de winnaar was 38 seconden, een lichtjaar op die afstand. Het verschil met mijn beste ploeggenoten op tijdritmonsters was 15 seconden, een overbrugbaar verschil. Een proloogspecialist zal ik waarschijnlijk nooit worden. Ik ben nou eenmaal een strijkijzer, iemand die langzaam op gang komt. Maar toch biedt deze tijd perspectief voor de toekomst. Met een specifiekere voorbereiding, meer ervaring en een tijdritfiets denk ik dat ik er makkelijk 10 a 15 seconden af kan halen. De toekomst zal het uitwijzen.

De eerste etappe dan. Met Daan Meijers op een tweede plaats in het jongerenklassement en 3 man op iets meer dan 20 seconden van het geel hadden we een goede uitgangspositie. Zelf had ik als taak ‘mee te zitten’ in een mogelijke kopgroep. Wel 5 keer zat ik ‘mee’, maar geen enkele kopgroep hield lang stand. Halverwege reed ik ook nog lek en verloor zo’n 2 minuten op het peloton. Ik kreeg een wiel van de neutrale wagen, maar moest oneindig lang draaien aan de snelspanner, waardoor ik veel tijd verloor. Gelukkig was de jury zeer vriendelijk en coulant en mocht ik stayeren achter onze ploegleiderauto waardoor ik vrij snel weer terug kwam in het peloton. In de laatste 3 km waren maar liefst 3 ploeggenoten betrokken bij een massale valpartij, veroorzaakt door een Turk die van zijn lijn afweek. Gelukkig was alleen mijn ketting eraf en hield ik er lichamelijk niets aan over. Milan had schaafwonden en Daan had een pijnlijke pols. Ook nu was de jury weer erg meelevend; alle renners kregen dezelfde tijd. Duitsers zijn best aardige mensen eigenlijk;-).

De tweede etappe beloofde eveneens een slijtageslag te worden, maar ook dit keer viel het allemaal mee. Enerzijds kwam dat omdat er gekoerst werd over goede, brede wegen, en anderzijds was de etappe in de praktijk minder lastig dan op papier. Toen zo’n 30 man wegreed, waar ik niet bij zat, dacht ik dat de koers gelopen was. Maar ook nu kwamen we gewoon weer terug. Toen het, na 80 km (van de 155) helemaal stil viel, ben ik als een kip zonder kop gedemarreerd. Achteraf niet slim, maar ik hoopte dat ik een groepje zou meekrijgen. Dat gebeurde niet, waardoor ik na 15 km solo door het Duitse land weer werd ingerekend door het peloton. Bij de laatste klim zat ik, door de geleverde inspanning, iets te ver van achter, en reed er een groep weg van 15 man, met ploeggenoot Arian Oosthoek daarbij, die uiteindelijk zeer verdienstelijk vierde werd. Zelf haalde ik op de klim, zoals altijd, de ene na de andere renner in en kon nog net mijn wagonnetje vastklampen aan de tweede groep. De geloste renners sloten 10 km later weer aan, wat tekenend was voor de hele etappewedstrijd. Ik werd 40ste in eindeklassement op 4min 16 van de eindwinnaar, Marc Goos van Continentalteam Jo Piels.