Happy Children in Welcome Home

Hey,

Na een lange reis zijn we moe aangekomen op het vliegveld in Entebbe. Van daaruit was het nog circa 3 uur rijden (over 120km) naar Jinja. Onderweg hebben we onze ogen uitgekeken. Van Entebbe tot Kampala (de hoofdstad) was het een en al mensen langs de weg. De overeenkomsten tussen Oeganda en Nederlands zijn groter dan je denkt. Files en fietsen zijn hier aan de orde van de dag.

Tot nu toe zijn we iedere dag in het weeshuis geweest, gelegen op een steenworp afstand van ons niet al te luxeus aandoende guesthouse.
Het is net een fabriek daar. Er zitten zo'n 70 weeskinderen in de leeftijd van 0 tot 6 jaar. En die hebben natuurlijk iedere dag aandacht nodig. Hun eigen ouders konden om wat voor reden dan ook niet voor hun zorgen of zijn vaak al dood als gevolg van Aids. De kinderen zijn intens gelukkig in het weeshuis en zijn heel blij met onze aanwezigheid. Van de bazige huismoeders kan ik dat niet zeggen. Soms heb ik het idee dat ze ons liever kwijt dan rijk zijn. Met name de leidster is een enorm bazig type, maar dit is misschien wel de reden de kinderen hier zo gehoorzaam zijn. Ze worden met straffe hand hier aangepakt. Kijk niet raar op als ze een kind aan een arm vastpakken en als een vuilniszak over hun schouder wegdragen. Van organisatie is geen sprake en we doen maar wat eigenlijk. Vandaag heb ik bevoorbeeld de kinderen afgedroogd en aangekleed, nadat ze gedoucht waren. Mijn moeder heeft de was gevouwen en Dane heeft de babytes gevoerd. En m'n pa heeft wat oefeningen gedaan met Susan die hier een half jaar geleden meer dood dan leven binnenkwam. Het leukste tot nu toe was het rondje met de kinderen in de Hollandse bakfiets.

Morgen gaan ik en m'n pa fietsen. We willen via de Nijl naar de watervallen gaan. De rivier ontspringt hier in het Victoriameer.

Vanaf zaterdag gaan we richting het westen. Dan wordt het echt leuk.

Groeten vanuit het warme Jinja,

Fam. Martens.