Biesboschronde: DNF; Hakendover 15de

Over de Biesboschronde kan ik kort zijn. Het was een zwaar klote koers. Één ding weet ik nu zeker: waaierkoersen zullen nooit m'n specialiteit worden. Hopelijk krijg ik het ooit nog onder de knie. Met fietsen zelf heeft nog maar weinig te maken. Diegene die het meeste lef heeft en de meeste ervaring wint de koers vaak. Beide eigenschappen ontbeer ik. Ik zit nog in een leerproces wat betreft deze koersen. Ik doe vaak veel verkeerd, rijd op de verkeerde momenten naar voren (als het op de kant gaat, bang dat het gaat breken) en ik zit op de beslissende momenten te ver van achter. Ook deze keer zat ik weer eens in de derde waaier. Deze sloot rap aan bij de tweede en even later ook bij de eerste. Alleen een kopgroep van iets meer dan 10 man reed nog voor ons uit. Na 120 km was bevoorrading. Ik liet me afzakken omdat ik niet wist aan welke kant onze verzorger stond. Na het zakje te hebben gepakt ging het meteen op de kant. Renners voor me moesten lossen en het leed was al geschied. Ik had daarvoor al minimaal vijf levens verspeeld (achtervolgd door breken waaier) dus ook bij mij was de koek op: einde koers.

Mentaal was het dus een kleine tik, zeker omdat ik de etappewedstrijd Loit et Cher nu op m'n buik kan schrijven. Vandaag dus besloten om in Belgie te koersen. Enerzijds om de moraal weer op te krikken, anderzijds omdat ik dit weekend niet sta opgesteld (volgende week wel: Rundum Duren).

Het was een echte kermiskoers (120 km) over licht glooiend terrein. Al na 2 rondes (12 van 10) ontstond een kopgroep van 12 man waar ik in eerste instantie niet bijzat. Alleen ben ik gedemarreerd en een halve ronde later sloot ik samen met nog 2 man aan bij de kopgroep die tot het einde stand zou houden.
20 km voor het einde begon de finale. Niet echt in mijn voordeel, want ik merkte toch wel dat ik die 120 km van een dag ervoor in de benen had. Het was een komen en gaan van demarrages, maar niemand bleef lang weg. Zelf ook 3 keer geprobeerd. Pas in de laatste km slaagde iemand erin om weg te komen en won. Zelf mocht ik me opmaken voor een spurt om de resterende plaatsen. Ik zat in het laatste wiel, maar vlak voor de laatste bocht besloot ik om de binnenbocht te nemen en zo de rest als het ware af te snijden. Maar dat pakte verkeerd uit. Ik bleef met mijn stuur haken aan dat van een ander en viel helemaal stil. Ik werd dus weer eens laatste van de groep. Toch weer een gemend gevoel overgehouden aan deze koers, hoewel de moraal enigszins is opgekrikt.