Kerstlunch in weeshuis

Met Kerstmis wordt de armoede voor even vergeten. Iedereen loopt er mooi gekleed bij, behalve wij dan.
'S middags hebben we gezamenlijk met de staf van het weeshuis het kerstdiner verorberd. Uit medeleven met de kippen die gisteren de hele dag vastgebonden in de hitte lagen te wachten op het einde, heb ik besloten om maar geen kip te eten. Ook de geit die tot voor kort liefelijk in de hoek stond te grazen heb ik laten staan. Gelukkig was er nog genoeg keuze: spaghetti en rijst.

Na het kerstdiner zijn we naar de oever van de Nijl gegaan, waar we met een bootje naar de bron zouden varen. Dat is uiteindelijk niet gebeurd. Waarom niet? Na een onderzoekje ben ik erachter gekomen dat de werkelijke bron van de Nijl niet rondom een eilandje lag, iets verderop, maar pal voor onze neus, op 10 meter van de oever.
De Oegandezen willen natuurlijk inkomsten genereren en proberen ons wijs te maken dat de bron toch echt daarginds is en alleen per bootje te bereiken is.

Ook schandalig was natuurlijk de entree die we voor het park moesten betalen (10.000 USH). Dat is ongeveer 5 euro per man, maar als je bedenkt dat Oegandezen slechts 30 cent hoeven te betalen, riekt dat toch naar discriminatie.

Maar goed. Eenmaal in het park aangekomen, bleken we de enige blanken te zijn. Daar waar wij de Kerst besloten met de familie vieren, zoeken de Oegandezen elkaar massaal op. Voor het eerst waren de rollen omgedraaid. Ik vroeg me eigenlijk wel af of de mensen hier zo arm zijn, gezien de niet misselijkmakende kleding die ze allemaal droegen, terwijl wij erbij liepen alsof we geen Kerstmis vierden.

Het woord 'tijd' kennen ze hier blijkbaar niet. Als je geen geduld hebt, krijg je het ongetwijfeld heel zwaar in een land als Oeganda. Alles is een tempootje lager dan bij ons.

S'avonds zijn we pizza gaan eten in een Indiaas restaurant. We hadden het kunnen weten. Een pizza bestellen bij een Indiaas is net zo onbetrouwbaar als dat je een Oegandees vraagt waar de bron van de Nijl ligt. Het erge was dat we ook nog allevier pizza bestelden. Daar zaten we dan, met 4 overgebleven pizza's. Pa kreeg nog wel een halve pizza op. Ineens kwam mam op het sublieme idee om de pizza uit te delen op straat. En ja hoor, binnen een kwartier waren alle pizza's van onze borden in de hongerige kindermaagjes terecht gekomen.

Tsja, het is tenslotte kerstmis. Wat is er nou mooier dan juist op deze dag ietst te betekenen voor de arme medemens?!

Vandaag is de laatste dag in Jinja. Voor mama en met name Dane zal het een emotionele dag worden. Zij zijn het die de meeste uurtjes met de kinderen hebben doorgebracht en in die 5 dagen een bijzondere band hebben opgebouwd. Een speciaal plekje in hun hart is ingeruimd voor Susan. Het meisje dat een half jaar geleden uitgemergeld binnenkwam en wiens leven aan een zijden draadje hing. En kijk eens nu hoe blij, opgewekt, spontaan en vooral gezond ze uitziet!!

Volgend bericht vanuit het regenwoud (als daar uberhaupt internet is),

Fijne kerst,

Fam. Martens