Toch nog prachtig uitzicht op Himalaya

Voor het tweede jaar op rij slapend het nieuwe jaar ingegaan. Vorig jaar zaten we tussen de Berggorilla’s in Bwindi, Uganda en dit keer zaten we in een heel slecht hotel, vlakbij het mooie stadje Bhaktapur. Toen ik de gordijnen op deed wist ik het zeker, de Himalaya krijgen we niet meer te zien deze vakantie. Het was koud en mistig en Pa en ik zouden met de fiets naar Nagarkot rijden, een plaatsje op 2000 m hoogte, dat bekend staat om zijn prachtige vergezichten over de Himalaya en zelfs de Mount Everest. Eenmaal op de fiets klaarde het in no time op, de zon begon te schijnen en de blauwe hemel gaf stille hoop. Ik ramde die berg op, 12 km klimmen, 700 hoogtemeters, in de veronderstelling dat het boven zo weer bewolkt kan zijn. Eenmaal boven werden we dan toch getrakteerd op datgene waar we al bijna 2 weken op hebben zitten te wachten: die enorme joekels van bergen bedekt met eeuwige (?) sneeuw. Echt geweldig! De zonsopkomst de dag erna met die bergen als decor was ook prachtig om te zien.

Vandaag alleen gaan mountainbiken, zo’n 5 uurtjes. Al vrij snel verdwaalde ik en de route die ik gedachte had, heb ik niet kunnen rijden. Van de kaart klopte ook al niet veel. En de Nepalezen de weg vragen? Heel aardig dat ze je willen helpen, maar toen ik zag dat ze met hun vinger ergens bij China of India zaten, zei ik, dankjewel, hier 100 roepies voor de wegwijzen, om vervolgens geen scheet wijzer te zijn geworden. Voordat ik het wist was ik terug bij het hotel. Daarna nog een rondje Bhaktapur gereden. Circa 10 km achter een Nepalees op brommertje aangereden die me helemaal naar Bhaktapur bracht. Erg aardig. Ook deze man 100 roepies gegeven. Het is gewoon aardig volk hier, daar doet het incident van eergisteren niks aan af. Langs de kant kijken de mensen je ontzettend verbaast aan, met open mond vaak, alsof ze een Alien zien. Dan lijkt het alsof ze chagrijnig kijken, maar het is eerder verbazing. Als ik vervolgens lacht of Namaste zeg, groeten ze terug.

Namaste,

Bob